شوق وصال
ما زنده زعشقیم و بود زنده ز ما عشق
دردم بود از عشق و بر آن درد دوا عشق
گر قلـــب مــرا پاره نمــا یند بـبـــیـنـند
بنوشته به دیوار ودرش هســت خدا عشق
آن قصه مجنون که درون همه دلــهاسـت
بیرون نــرود چون که بود اهـــل بقا عشق
پرســید بــه لبخند یکی نو گـــل زیـــبا
از بلبل بیچاره بگــو هســـت کــجا عشق
گفتا که دراین سینه درآن چشم درآن زلف
بنگر به حقیقت که ببینی همه جا عشق
ذرات وجودم همه خورشــــید شده چون
کردند به من وقت ســـــحرگاه عطا عشق
هرچند که عبدی زغمت در تب وتاب است
اما به دلش شوق وصـــال است بیا عشق
گفتگوی من باخدا
خدا گفت : پس می خواهی با من گفتگو کنی؟ گفتم بله اگروقت داشته باشید ..
خدا لبخند زد .
پرسیدم : چه چیز بیش از همه شما را درمورد انسان متعجب می کند؟
خداپاسخ داد:
این که آنهاازبودن در دوران کودکی ملول هستند وعجله دارند که زودتربزرگ شوند وبعد
حسرت دوران کودکی را می خورند .
این که سلامتی شان را صرف به دست آوردن پول می کنند اما بعدها نمی توانند آن را با هیچ ثروتی به دست آورند.
این که چنان زندگی می کنند که گویی هرگز نخواهندمرد وچنان می میرند که گویی هرگز
زنده نبوده اند .
خداوند دستهایم را دردست گرفت ومدتی هردوساکت شدیم
بعدپرسیدم ؟؟
به عنوان خا لق انسانها می خواهید آنها چه درسهایی اززندگی بگیرند؟؟
یادبگیرند که نمی توان دیگران را مجبوربه دوست داشتن خود کرد ا ما می توان محبوب دیگران شد.
یادبگیرند که ثروتمند کسی نیست که دارایی بیشتردارد بلکه کسی است که نیاز کمتری دار د
یادبگیرندکه ظرف چندثانیه می توانیم زخمی عمیق دردل کسانی که دوستشان داریم ایجاد کنیم . وسا لها وقت لازم داریم که آن زخم ا لتیام یابد .
با بخشیدن بخشش یادبگیرند
یادبگیرند کسا نی هستند که آنهاراعمیقا دوست دارند . ا ما بلد نیستند احساساتشان را
ابراز کنند .
یاد بگیرند که می شود دونفر به موضوعی واحدنگاه کنند وآن را متفاوت ببینند .
یاد بگیرند که همیشه کافی نیست دیگران آنها ببخشند بلکه خودشان هم باید خود
را ببخشند .....
ویادبگیرند که من همیشه این جا هستم هــــــــمــــــــیــــــشــــــــــــــــــه
اثر : ریتا استریکلند
عشق مولا
عشق مولا
عشق من مستی من مولا حسین ســر و رم تاج ســرم آقا حسین
دل به یادت آسمانی می شــود کرده ای دلــهای ما شیــدا حسین
وای بر من روز عا شورا چه شد؟ در زمیــن کـربــلا ، مـــولا حسین
کودکان تشـنه ات در ا نتــــظار تا رسد با مشک پر ســقا، حسین
آه ، ا مـا از عطــش عبــاس تو مـی دهد جـان بر لب دریا حسین
وای از آن دم که اصغر کشته شد شده گلویش پاره آن زیبا ، حسین
مادرت طا قت ند ا رد یا حسین تا ببــیند زینـبــت تــنهــا حسین
خواهرت فردا چه خواهدکرد آه ؟ با یــتـیمـانـت ، وباسـر ها حسین
می زند آن سوی میدان برسرش خاک غــم را مــادرت زهرا حسین
عشق تو دل را خدایی می کـند مـی برد از این دلـم غـمــها حسین
تا قیا مت ذکر لبهای همه ا ست یا حسیـنم ، یا حسیـنم ، یــا حسین
* * * * * * * * *
دل عا شـــم ، وقــت شور آمـده دل تـنــگ مــا را صــبور آمـده
زپــرده بــرون مـی شود آفــتاب گمـا نـم کــه وقــت ظــهور آمده
عبدی
دیدار
روی ماهت قبله دلها بود
روی لبها ذکر یا زهرا بود
کی ببینم روی تو صاحب زمان
کاشکی دیدار ما حالا بود
شراره
آمد به دلم ستاره ای کاشت و رفت
با آن نگهش شراره ای کاشت ورفت
من ماندم ویک مشت پریشانی ودرد
روزی که غم دوباره ای کاشت ورفت
عشق یعنی...
عشق یعنی کارگاه زندگی
عشق یعنی موســـم دیوانگی
عشق یعنی مسلخ دیوانگان
عشق یعنی بلبلی بی خانمان
عشق یعنی دوری از شهرودیار
عشق یعنی دل سپردن دست یار
عشق یعنی روی دل سوی خدا
عشق یعنی گشتن از دنیا جدا
عشق یعنی چهره زیبای دوست
عشق یعنی جان فشاندن پای دوست
عشق یعنی پرکشیدن تافلک
عشق یعنی همنشینی با ملک
عشق یعنی معبد مابیدلان
عشق یعنی یار اندر آسمان
عشق یعنی دیده بر در دوختن
عشق یعنی در فراقش سوختن
عشق یعنی نامه معشوقه ای
عشق یعنی راه نا پیــموده ای
عشق یعنی خواب در آغوش یار
عشق لحظه هـای انتـــظار
عشق یعنی کوره راهی پر خطر
عشق یعنی مرغکی بی بال وپر
عشق یعنی پای دردشت جنون
عشق یعنی خفتن اندر خاک وخون
عشق یعنی جلوه گل در چمن
عشق یعنی پایداری در وطن
عشق یعنی در بیا با نی سراب
عشق یعنی ساقی وشمع وشراب
عشق یعنی سرخی آلا له ها
عشق یعنی ســوخــتن درشعله ها
عشق یعنی زندگی وزندگی
عشق یعنی بنــدگی وبـــندگــی ...
قفس
یک نفس صدا می زنم تو را از قـفس صدا می زنم تورا
مانده ام کجا ؟! رفته ای کجا؟! هم نفس صدا می زنم تورا
درد وانتظار... مرگ وانتظار ... داد رس صدا می زنم تو را
غزل بلبل شوریده
عارف چوزمسجد شد یک لحظه به می خانه
جامی دوسه دادندش از آن می جانانه
بی خود شد ومی گفتا این نکته که من دیگر
در دیر نمی مانم بســـــتم در کا شــانه
گر ساقی مستان هم بر ما نظــــــری د ا ر د
ویرانـــــــــه کــــــنم دیـــــنم ویرانه ویرانه
تا عشـــق می ومــطرب درسـربـــودم هرگز
درکوی جهان داران ما را نبـــــود خــا نه
ای بلبل شوریـده دانـــم که تویی چون من
درفرقــــت دلـــدارت پـــروانــه پـــروانــــه
بی آنــکه تــو را بـیــنم تا نــام توبــشنیدم
دل را به تو بسپردم با خویش چوبیگانه
دوش از غـم هجرانـت دیوانـه صـفت بودم
رحمی بکن وباز آ ای گـــوهـر یـکـدانـه
خواهــم که شبی آیم درکوی تو ای جانا
بی خود شوم وگیرم گیسوی تو مستانه
آن روزکه هجرانت پایان بـرســد ای گــل
در پای تو افشاند عبدی دل دیـــــو ا نــه