رخساریار

با چشم  دل  سحـــرگه  رخســار   یار  دیدم

 

هر سوی  عاشقـــی  را مشـــغول  کار دیدم

 

آن یک دعای برلب وآن یک به دست  تسبیح

 

از  هــر نمونه ای  هم  صدهــــا  هزار  دیدم

 

هر یک  به  دست  باده  اطراف گل نشسته

 

در آن  سکــوت  مبهم   گویـــــا  بهــار  دیدم

 

در پیش روی آنان شمعی  چو مــــــاه  تابان

 

در  نور  دلفـــــریبــش  عکس  نگـــــار  دیدم

 

چـــاووش راه  آنــان  چندین سفید  پوشش

 

هم  آن سفید  پوشان  جمله  سوار  دیدم

 

اند ر کنار ایشــان جمــــعی به خواب غفلت

 

بر  چهره  های  ایشـــان    آری  غبار دیدم

 

در این  زمانه هرکس مست  از  رخ  نگارش

 

لیکن  در این  میانه   عبــدی  خمار   دیدم

 

ساقی زیبای مستان

ساقـــــی زیـــبای مستان  خسته ام   من خسته ام

 

ای امیــــــد     میگساران   خسته ام   من خسته ام

 

نیست  یار ی  ،  همدمی  ، ما را در  این  شهر غریب

 

می روم  زین  جا  شتابان   خسته ام  من خسته ام

 

" صدهزاران گل  شکفت و بانگ مرغی  بر نخاست"*

 

از    سکوت   عنــدلیبان   خسته ام    من  خسته ام

 

می زنم   دل  را  به  دریای  دو چشم  مست  دوست

 

از  تـــمــام    نــارفیــقان    خسته ام   من  خسته ام

 

شعـــله ای  روشــن   نما ،  آتش   به  جان  من   بزن

 

هستی ام   جانا  بسوزان   خسته ام  من  خسته ام

 

گفتـــه ای  مــی آیــی   و  دردم   تو  درمان  می کنی

 

کی  رسد    هنگام   درمــان   خسته ام من خسته ام

 

زنـــــدگـــی زیبـــاســت   اما جـــاده ای  طولانی  است

 

کی  رسد  این  ره  به  پایان  خسته ام  من خسته ام

 

عبــدیــا  جـــامـــی  بنوش  و بـی  خیالی  پیشه  کن

 

کز  فــــراق  مــــاه  رویـــان   خسته ام   من  خسته ام

 

*این مصرع از غزل زیبای حافظ است که تضمین شده

 

 

کوچ پرستو

جگرم  پــــــاره زهجران شـــده دوست

 

قسمتم  بعد  تو  حرمان  شده دوست

 

بی  تو  مهــــتاب   در  این  کلـــبه   تار

 

روزگاری  است  که زندان شده دوست

 

بی  حضــــور  تو  دگـــر  چـــلچـــله ها

 

همه  در آتش  سوزان  شده  دوست

 

زیــــــر   این   ســــایه   پــایـــیز   دگر

 

باغــــها رنــــگ زمستان شده دوست

 

بی  تو   اشـــعار  در  این  صفحه  دل

 

بیت  بیتش همه باران شده دوست

 

ُمهر  زردی  که  خـــزان  زد  به  دلم

 

اثرش   نیز  نمــایان   شــده  دوست

 

از غم  کـــوچ  پرســـتوی  غــــریــــب

 

 دل  غـریبانه  پریشان  شده  دوست

 

ای خــوش  آن  روز  که  گویند   همه

 

جان  عبدی  پی جانان شده دوست

 

 

 

کوچه های عاشقی

 

تارســــم نــــزد خــدای عاشقی 

 

گم شدم درکوچه های عاشقی

 

ســـــر زد ازمـــوج  نــگاه  بلبلی

 

روی  گلبرگی  صدای   عاشقی

 

لالــه گــــــون در بسـتر تنهائیم 

 

می شنیدم قصه های عاشقی

 

برطرف کن اصـطــکاک بیـن مــــا

 

ای  نگــارا  با  بــــنای  عاشقی

 

قاصدک پاشو  به جای عاشـقان

 

سر بده امـشـب نـــدای عاشقی

 

درکـــویر عاشــــقان  غــــــم زده

 

می روم من  با   ردای عاشقی

 

شیخ صنعانم که زهد خویش را

 

با  رضا  دادم  بـرای  عـاشــقی

 

غرق دریا گر شدی ای رند مست

 

همچو ماهی کن  شنای عاشقی

 

عبــدیا  چون  آینه  پاکیزه  شــو

 

گربه  سر داری  هوای  عاشقی

 

مرغ دل

مــرغ  دل  از  آشــیان   پرواز کرد

 

تا که عشق و عاشقی  آغاز کرد

 

آتش  اندر سینه ام شدشعله ور

 

تا که  بانگ   رفتنش  را ساز کرد

 

تاکه شد درکوی آن سیمین بدن

 

نــالـــه  مســتانه اش  آواز  کرد

 

یا رب  از  پیشم  بشد دلدارمن

 

با غم  هجران  مرا  دمسا زکرد

 

رفت واز دل شادمانی ها  برفت

 

دل  به  غیری داد و با من نازکرد

 

شهرخوبان را چویزدان می نمود

 

نام آن را در جهان  شـــیراز کرد

 

سر عشق و عاشقی درپرده بود

 

لیک  عبدی  پرده  از آن راز کرد