عشق مولا
عشق من مستی من مولا حسین ســر و رم تاج ســرم آقا حسین
دل به یادت آسمانی می شــود کرده ای دلــهای ما شیــدا حسین
وای بر من روز عا شورا چه شد؟ در زمیــن کـربــلا ، مـــولا حسین
کودکان تشـنه ات در ا نتــــظار تا رسد با مشک پر ســقا، حسین
آه ، ا مـا از عطــش عبــاس تو مـی دهد جـان بر لب دریا حسین
وای از آن دم که اصغر کشته شد شده گلویش پاره آن زیبا ، حسین
مادرت طا قت ند ا رد یا حسین تا ببــیند زینـبــت تــنهــا حسین
خواهرت فردا چه خواهدکرد آه ؟ با یــتـیمـانـت ، وباسـر ها حسین
می زند آن سوی میدان برسرش خاک غــم را مــادرت زهرا حسین
عشق تو دل را خدایی می کـند مـی برد از این دلـم غـمــها حسین
تا قیا مت ذکر لبهای همه ا ست یا حسیـنم ، یا حسیـنم ، یــا حسین
* * * * * * * * *
دل عا شـــم ، وقــت شور آمـده دل تـنــگ مــا را صــبور آمـده
زپــرده بــرون مـی شود آفــتاب گمـا نـم کــه وقــت ظــهور آمده
عبدی
داشتن طبع شعر نشانه ی روح لطیف وهمت والاست.که شایسته ی ستایش است.
من به خود هیچ نی ام هرچه توگویی آنم