بی تو من سرشار از دردم بیا
مثل آن تنهای شبگردم بیا
سبز بودم در کنارت چون بهار
بی تو چون پاییز م و زردم ، بیا
ای سرا پا نور ای خورشید من
بی توهستم منجمد ، سردم، بیا
با توام ای نازنین معبود من
گر چه در حق تو بد کردم بیا
گفته ام این جمله را من بارها
باز می گویم غلط کردم بیا
هر کسی چیزی کند تقدیم یار
من دل دیوانه آوردم بیا
دوش عبدی می سروداین نغمه را :
بی تو من سر شا ر از دردم بیا
در میان دوستان احساس غر بت می کنم
از چنین وضعی به تو یارب شکایت می کنم
جای ما فردوس بود و اینچنین آواره ایم
چون پرنده در قفس فکر اسارت می کنم
طاق ابروی تو شد محراب من ای عشق پاک
می نشینم روز و شب آنجا عبادت می کنم
لب نهی برساغر وپیوسته می نوشی شراب
من به جام و ساغر ومی هم حسادت می کنم
بوی عشق و عاشقی آید ز اشعارم هنوز
چون حدیث عشق را دارم روایت می کنم
گفته بودی جان بده عبدی به راه عاشقی
روی چشمم ساقیا ، باشد ، اطاعت می کنم