عارف چوزمسجد شد یک لحظه به می خانه
جامی دوسه دادندش از آن می جانانه
بی خود شد ومی گفتا این نکته که من دیگر
در دیر نمی مانم بســـــتم در کا شــانه
گر ساقی مستان هم بر ما نظــــــری د ا ر د
ویرانـــــــــه کــــــنم دیـــــنم ویرانه ویرانه
تا عشـــق می ومــطرب درسـربـــودم هرگز
درکوی جهان داران ما را نبـــــود خــا نه
ای بلبل شوریـده دانـــم که تویی چون من
درفرقــــت دلـــدارت پـــروانــه پـــروانــــه
بی آنــکه تــو را بـیــنم تا نــام توبــشنیدم
دل را به تو بسپردم با خویش چوبیگانه
دوش از غـم هجرانـت دیوانـه صـفت بودم
رحمی بکن وباز آ ای گـــوهـر یـکـدانـه
خواهــم که شبی آیم درکوی تو ای جانا
بی خود شوم وگیرم گیسوی تو مستانه
آن روزکه هجرانت پایان بـرســد ای گــل
در پای تو افشاند عبدی دل دیـــــو ا نــه
بگو نسل ما کجا رفت؟
نسلی که اومد بباره!
نسلی که از آیینه رد شد، بی صدا به یک اشاره!
نسلی که می خواست زمینُ توی آسمون بکاره!
حتا آسمونش امروز، توی قابی از حصاره!
دوست عزیز سلام
به روزم . . . و منتظر حضور سبز ت[گل]
www.NasleMan.NET