ما سکوت سینه را بشکسته ایم
در گروه شعــــله ها پیوسته ایم
از صـــدای بلبـــــلی بـی خانمان
ذره های جان خود بگسسته ایم
طالـــبان جام وحــدت بوده ایم
وز نفاق جمله یاران خسته ایم
سینه سرخان مهاجر بوده ایم
با نهـــال زندگی دل بسته ایم
در مســـیر چلچراغان قشنگ
عاشقان جان و دل وارسته ایم
با نگاه گرم و معطوف غنچه ها
یک زبان ویک دل ویک دسته ایم
جای جای سینه مان آواز اوست
نقشهای دیگران را شسته ایم
در نگاه سرد عبدی نقش بست
زین سراب پر طلاطم رسته ایم
بی تو ای گلشن جان روضه رضوان چه کنم ؟
گنج قارون جه کنم ؟ ملک سلیمان چه کنم ؟
در فراقت همه شب ناله شبگیر کنم
گر که از دل نکنم ناله و افغان چه کنم ؟
روشنی بخش وجود همه عالم تو شدی
شب یلدای غمت ای مه تابان چه کنم؟
شسته ام دست طلب از همه کس وز پی تو
گشته ام گمشده کوه و بیابان چه کنم ؟
می کشند هر طرفی این دل ما زلف بتان
من تو را می طلبم عشوه آنان جه کنم؟
گفت بیرون بنما عشق نگار از سر خود
گفتمش زندگی ام بی رخ جانان چه کنم؟
همچو عبدی پی جانان بروم من شب وروز
گر که این ره نروم با غم هجران چه کنم ؟
من منتظرم ،منتظر ساقی خویشم
درفکر همان خانه یییلاقی خویشم
اسباب سفر نیز محیاست ولیکن
دلواپس هم خانه قشلاقی خویشم
اواسوه صبر است و اسوه اخلاق
شرمنده جانان زبد اخلاقی خویشم
سوگند به آن سلسله موی نگــــارم
من سوخته وخسته واوراقی خویشم ....
امشب صلای عشق من درکوی جانان می رسد
اندوه دل با خلوتی دانی که پایان می رسد
ای ســـــاقی جانانه ام باز آر آن پیمانه ام
آن گوهر یکدانه ام با عهد و پیمان می رسد
آن برده عقل وهوش من وان نرگش خاموش من
همچون محمد ا زحرا با نور قرآن می رسد
در قلب من ای عاشقان گردید روشن نور جان
گویا که ازسینای دل موسی بن عمران می رسد
مهتاب عالم تاب من گردید اندر خواب من
با عاشقان گو مژده ای کان ماه تابان می رسد
هر کس که بیند روی او یا نرگس جادوی او
انگشت وی اندر دهان تا اوج حیران می رسد
با لاله ها اندر چمن می گفت بلبل این سخن
آن باغبان خوش قدم اکنون به بستان می رسد
با این دل شوریده ام از عشق رمزی دیده ام
معنای آن پرسیده ام گفتند جانان می رسد
عبد ی بیا و بعد از این از مردمان دوری گزین
ازدل غبار غم بشو چون شاه خوبان می رسد