نرگس شهلا

نــــوگلــــم باز کــــه ریـــزم جــان خوددرپای تو

دل  کنم پاک از غم  دنیا  و  از غــــــمهای  تو

گفته بودی وصل من آسان نصیبت می شود

ای  دریغـــا  کی  ببینم  آن  رخ   زیـــــبای تو

سوی  بستان  می روم  اما  نمی گیرم قرار

چون  که می افتم به یاد نرگس  شهلای تو

آن  سهی سروان  نیکو روی   اطراف   چمن

کی برابر می کنم  با قامت   رعــــــنای  تو

روزوشب از عشق تو گردیده ام  من  بیقرار

همچو مجنون  گشته ام آواره درصحرای  تو

با که  گویم  راز دل  ای  محرم  اســـرار  من

محرمی  کو  تا  بگویم   قصه   شبــهای  تو

ای خدا عبدی سراسر   در گنه  باشد  ولی

چشم  او  باشد به عفو   بیکران  دریای  تو