یک نفس صدا می زنم تو را از قـفس صدا می زنم تورا
مانده ام کجا ؟! رفته ای کجا؟! هم نفس صدا می زنم تورا
درد وانتظار... مرگ وانتظار ... داد رس صدا می زنم تو را
عارف چوزمسجد شد یک لحظه به می خانه
جامی دوسه دادندش از آن می جانانه
بی خود شد ومی گفتا این نکته که من دیگر
در دیر نمی مانم بســـــتم در کا شــانه
گر ساقی مستان هم بر ما نظــــــری د ا ر د
ویرانـــــــــه کــــــنم دیـــــنم ویرانه ویرانه
تا عشـــق می ومــطرب درسـربـــودم هرگز
درکوی جهان داران ما را نبـــــود خــا نه
ای بلبل شوریـده دانـــم که تویی چون من
درفرقــــت دلـــدارت پـــروانــه پـــروانــــه
بی آنــکه تــو را بـیــنم تا نــام توبــشنیدم
دل را به تو بسپردم با خویش چوبیگانه
دوش از غـم هجرانـت دیوانـه صـفت بودم
رحمی بکن وباز آ ای گـــوهـر یـکـدانـه
خواهــم که شبی آیم درکوی تو ای جانا
بی خود شوم وگیرم گیسوی تو مستانه
آن روزکه هجرانت پایان بـرســد ای گــل
در پای تو افشاند عبدی دل دیـــــو ا نــه