با چشم دل سحـــرگه رخســار یار دیدم
هر سوی عاشقـــی را مشـــغول کار دیدم
آن یک دعای برلب وآن یک به دست تسبیح
از هــر نمونه ای هم صدهــــا هزار دیدم
هر یک به دست باده اطراف گل نشسته
در آن سکــوت مبهم گویـــــا بهــار دیدم
در پیش روی آنان شمعی چو مــــــاه تابان
در نور دلفـــــریبــش عکس نگـــــار دیدم
چـــاووش راه آنــان چندین سفید پوشش
هم آن سفید پوشان جمله سوار دیدم
اند ر کنار ایشــان جمــــعی به خواب غفلت
بر چهره های ایشـــان آری غبار دیدم
در این زمانه هرکس مست از رخ نگارش
لیکن در این میانه عبــدی خمار دیدم
ساقـــــی زیـــبای مستان خسته ام من خسته ام
ای امیــــــد میگساران خسته ام من خسته ام
نیست یار ی ، همدمی ، ما را در این شهر غریب
می روم زین جا شتابان خسته ام من خسته ام
" صدهزاران گل شکفت و بانگ مرغی بر نخاست"*
از سکوت عنــدلیبان خسته ام من خسته ام
می زنم دل را به دریای دو چشم مست دوست
از تـــمــام نــارفیــقان خسته ام من خسته ام
شعـــله ای روشــن نما ، آتش به جان من بزن
هستی ام جانا بسوزان خسته ام من خسته ام
گفتـــه ای مــی آیــی و دردم تو درمان می کنی
کی رسد هنگام درمــان خسته ام من خسته ام
زنـــــدگـــی زیبـــاســت اما جـــاده ای طولانی است
کی رسد این ره به پایان خسته ام من خسته ام
عبــدیــا جـــامـــی بنوش و بـی خیالی پیشه کن
کز فــــراق مــــاه رویـــان خسته ام من خسته ام
*این مصرع از غزل زیبای حافظ است که تضمین شده
جگرم پــــــاره زهجران شـــده دوست
قسمتم بعد تو حرمان شده دوست
بی تو مهــــتاب در این کلـــبه تار
روزگاری است که زندان شده دوست
بی حضــــور تو دگـــر چـــلچـــله ها
همه در آتش سوزان شده دوست
زیــــــر این ســــایه پــایـــیز دگر
باغــــها رنــــگ زمستان شده دوست
بی تو اشـــعار در این صفحه دل
بیت بیتش همه باران شده دوست
ُمهر زردی که خـــزان زد به دلم
اثرش نیز نمــایان شــده دوست
از غم کـــوچ پرســـتوی غــــریــــب
دل غـریبانه پریشان شده دوست
ای خــوش آن روز که گویند همه
جان عبدی پی جانان شده دوست
تارســــم نــــزد خــدای عاشقی
گم شدم درکوچه های عاشقی
ســـــر زد ازمـــوج نــگاه بلبلی
روی گلبرگی صدای عاشقی
لالــه گــــــون در بسـتر تنهائیم
می شنیدم قصه های عاشقی
برطرف کن اصـطــکاک بیـن مــــا
ای نگــارا با بــــنای عاشقی
قاصدک پاشو به جای عاشـقان
سر بده امـشـب نـــدای عاشقی
درکـــویر عاشــــقان غــــــم زده
می روم من با ردای عاشقی
شیخ صنعانم که زهد خویش را
با رضا دادم بـرای عـاشــقی
غرق دریا گر شدی ای رند مست
همچو ماهی کن شنای عاشقی
عبــدیا چون آینه پاکیزه شــو
گربه سر داری هوای عاشقی
مــرغ دل از آشــیان پرواز کرد
تا که عشق و عاشقی آغاز کرد
آتش اندر سینه ام شدشعله ور
تا که بانگ رفتنش را ساز کرد
تاکه شد درکوی آن سیمین بدن
نــالـــه مســتانه اش آواز کرد
یا رب از پیشم بشد دلدارمن
با غم هجران مرا دمسا زکرد
رفت واز دل شادمانی ها برفت
دل به غیری داد و با من نازکرد
شهرخوبان را چویزدان می نمود
نام آن را در جهان شـــیراز کرد
سر عشق و عاشقی درپرده بود
لیک عبدی پرده از آن راز کرد
نــــوگلــــم باز کــــه ریـــزم جــان خوددرپای تو
دل کنم پاک از غم دنیا و از غــــــمهای تو
گفته بودی وصل من آسان نصیبت می شود
ای دریغـــا کی ببینم آن رخ زیـــــبای تو
سوی بستان می روم اما نمی گیرم قرار
چون که می افتم به یاد نرگس شهلای تو
آن سهی سروان نیکو روی اطراف چمن
کی برابر می کنم با قامت رعــــــنای تو
روزوشب از عشق تو گردیده ام من بیقرار
همچو مجنون گشته ام آواره درصحرای تو
با که گویم راز دل ای محرم اســـرار من
محرمی کو تا بگویم قصه شبــهای تو
ای خدا عبدی سراسر در گنه باشد ولی
چشم او باشد به عفو بیکران دریای تو
عشـــــوه هایت کم شده !خواهشم افزون کنم؟
یا که عشــــقت ماه من ازســــرم بیرون کنم؟
ازسرم بیرون کنم !؟ این جوابت نیست نیست
باش لیـــــــلا نــــــاز من تا دلم مجنون کنم
....
ای ابر بهــــــارانم بر ما بفشان آبی
وی نوگل بستانم تاکی تومگر خوابی؟
برخیز وبه نورخودعالم همه روشن کن
ابروی کمان کرده گیسوی بده تابی
درشان توکی باشد درپرده به سربردن
ازپرده برون شوچون مفتاح دوصد بابی
خورشید برون ناید تا ماه رخت باشد
حقاکه توای جانا مهتاب جهان تابی
تا بوی می نابم درسربود ای ساقی
آیین جهان داری بیرون ز سرم یابی
درهجرتوگریانم هرشام و سحرگاهان
برکام دل عبدی چونانکه می نابی