رو به قبله دایما در فکر بود
با دل و جانش فقط در ذکر بود
بود سرشار از سکوت آسمان
عاشق این لحظه های بکر بود
تورادوست دارم
نیــــامد ... نیــامد ... و دلواپسم
همان کس که در چشم او من خَسَم
بیا پیش من یک شب ای مهربان
تو را دوست دارم به مولا قسم
رمز نگاه
کاش ، رمز نگاهت بلد می شدم
ویا ، پیش چشم تو بد می شدم
کاش ، می آمدی از سفر ای عزیز
و من ، زیر پایت ، لگد می شدم
بی تو من سرشار از دردم بیا
مثل آن تنهای شبگردم بیا
سبز بودم در کنارت چون بهار
بی تو چون پاییز م و زردم ، بیا
ای سرا پا نور ای خورشید من
بی توهستم منجمد ، سردم، بیا
با توام ای نازنین معبود من
گر چه در حق تو بد کردم بیا
گفته ام این جمله را من بارها
باز می گویم غلط کردم بیا
هر کسی چیزی کند تقدیم یار
من دل دیوانه آوردم بیا
دوش عبدی می سروداین نغمه را :
بی تو من سر شا ر از دردم بیا
در میان دوستان احساس غر بت می کنم
از چنین وضعی به تو یارب شکایت می کنم
جای ما فردوس بود و اینچنین آواره ایم
چون پرنده در قفس فکر اسارت می کنم
طاق ابروی تو شد محراب من ای عشق پاک
می نشینم روز و شب آنجا عبادت می کنم
لب نهی برساغر وپیوسته می نوشی شراب
من به جام و ساغر ومی هم حسادت می کنم
بوی عشق و عاشقی آید ز اشعارم هنوز
چون حدیث عشق را دارم روایت می کنم
گفته بودی جان بده عبدی به راه عاشقی
روی چشمم ساقیا ، باشد ، اطاعت می کنم
تقدیم به آنان که معلمند وشایسته این کلمه مقدس
معلم تویی شمع شبهای عشق
فروزانترین شمع زیبای عشق
سفیری تو از سوی پروردگار
که ما را رسانی به دنیای عشق
چو گشتی تو اندر کلاس دلم
رسیدم هماندم به معنای عشق
نوشتی تو بر لوح دل جمله ای :
"بکوش ای گل باغ فردای عشق "
کـلام تو چون قاصد نو بهار
نگاهت ز مستی چو مینای عشق
ز دنیای جهلم برون کــرده ای
مــرا یاد دادی الفبای عشق
چو نامت نوشتند بر اسمان
فرو رفت خلقی به رؤیای عشق
بیاموز ما را محــبت و مهر
و راه رسیــدن به دریای عشق
بخـــوان درس امروز را باز هم
به نام خــداوند دانــای عشق
الا ای معـــلم که اندر دلم
روانی همیشه چو صهبای عشق
تو را دوست دارم من ا ز جان و دل
چو بر من گشودی تو درهای عشق
سر افراز باشی تو ای مهــربان
و سر شار از لطف مولای عشق
نور مطلق شده ام بال چو دادی تو مرا
مرغ یا حق شده ام بال چو دادی تو مرا
بی تو من خاروخسی بودم وهستم گل من
باغ زنبق شده ام بال چو دادی تو مرا
عشق من این جا بمان فکر کوچیدن نباش
زلفـــها آشــفته کن فکر تابیدن نباش
ماه من هستی و من زنده ام با نور تو
آن رخ چون ماه را فکر پوشیدن نباش
آسمان هم شد بخیل غنچه ها لب تشنه اند
غنــــچه زیــبـــای من فکر روییدن نباش
نوش جان کردی دلا هر چه می در باده بود
این قدح داروی تو است فکر نوشیدن نباش
قسمت تو ای دلا گشته هجران و فراق
کن سکوت و دم مزن فکر شوریدن نباش
ان لب یاقوت او عبدیا هشیار باش
میوه ممنوعه است فکر بوسیدن نباش
تورفتی ویک هواردلتنگی
روی دستهای ترک خورده من ماند
وشب دچار تشویش نهان درختان شد
پرنده ای نشست برلب دیوار ولی به خاطرنبودن توآوازی هم نخواند
نمی دانم با کدام شعر عطش اشتیاقم را بسرایم
ودرکدام واژه عطرکلامت راجستجوکنم ...
هنوزهم این جاشب است
وماه حتی حوصله بیرون آمدن ازپشت ابرها هم ندارد
...ومن خوب می دانم هیچ شمعی تاریکی هایم را
بدون تو روشن نخواهد کرد...
سرداست وهوانمناک
کاش دوباره روزهایم آفتابی شود
وچلچله ها از نجابت تودر این کوچه ها آوازی بخوانند
کاش
مست مستم مست مستم مست یار
بیـــــقرارم بیـــــقرارم بیـــــــقرار
شاد شادم، شاد شادم ،شاد شـــاد
چون سر آمد لحظه های انتـــظار
کوچه ها باید چراغانی کــنــیم
چون که از ره می رسد اینک نگار
نازنــیـــــنــــم مهـــــر بــــانــم آمده
گشــت اینک موســم بوس و کنار
پای کوبان ، دســت افشانی کنید
نیست این دنیـــا عــزیزان مــاندگار
می رسد از روی هر شاخه به گوش
بانگ بلبل ، صوت زیبای هـــزار
شد معطر خانه ها و کوچه ها
مژده ای عاشق دلان آمد بهار
کاش عبدی بنده او می شدی
بنده آن ماهـــروی میــــگسار