ساقیاامشب خمارم باده ای
تاب مخموری ندارم باده ای
بیقراری می کند امشب دلم
برده ای از کف قرارم باده ای
جان من خسته شدم بس که نگاهم به در است
کی تو را دلبر مستانه از این جا گذر است
نه فقط این دل ما در غم جانانه بسوخت
هر کجا می نگرم سوخته و خون جگر است
کن وضو با می نابی سحر و شعر بخوان
که طربناک ترین شور به وقت سحر است
تو بدان حســــن اگر روی به بازار آ ری
جان صدها چو من سوخته اندر خطر است
گر چه رفتی ز برم باز به یادت هستم
روز و شب صورت زیبا ی توام در نظر است
نوبهار است و هوا دلکش و بلبل سرمست
عبدیا کوچ مکن وقت نه وقت سفر است
غزلی به یاد چشمت بسرایم و بگریم
عقده ها ز سینه خود بگشایم و بگریم
بده جام آتشینم ز قرابه دو چشمت
که شوم مست و ندانم به کجایم و بگریم
اگرم اجازه باشد ز تو ای همای رحمت
رخ ماه تو به عالم بنمایم و بگریم
اگر از سر محبت تو به خواب من بیایی
دو سه بوسه از لبانت بریایم و بگریم
تو نیامدی که گویم به تو از غم جدایی
غم عشق تو بگویم به خدایم و بگریم
شب هجر یار عبدی تو چنین سروده بودی:
غزلی به یاد چشمت بسرایم و بگریم
الا یا ایها الساقی بده آن جام گلگونم
که من شیدای شیدایم که من مجنون مجنونم
ز هجر آن کمان ابرو ز تاب آن سیه گیسو
ز بوی آن گل شب بو ببین دلخون دلخونم
سراغ از من نمی گیری و حالم را نمی پرسی
تو ای ناجی تو ای ساقی مکن از حلقه بیرونم
حدیث چشم زیبایت، شکوه قد رعنایت
تمام آن غزلهایت ، شده قاموس و قانونم
به دام زلف جانانم ، اسیر موج و طوفانم
جدا از خیل یارانم اگر غمگین و محزونم
به دستم باده ای دادی وگفتی: نوش کن عبدی
چو نوشیدم از آن باده تو کردی باز افسونم
سه شاخه گل برایم دسته کردی
چرا دستان خود را خسته کردی ؟
معطر بود و بوی عشق می داد
یه جورایی دلم وابسته کردی
ساکت شده بودی و فقط زل زده بودی
بر زلف قشنگت تو کمی گل زده بودی
بر چادر زیبا و قشنگی که سرت بود
نقشی زگل سوسن وسنبل زده بودی
این معجزه را باش که بی هیچ مصالح
بین دل من با دل خود پــل زده بودی
ای گل تو بدان عشوه که در باغ نمودی
راه دل بیـــچاره بــلـــبل زده بــــودی
این درد کمی نیست که کردی تو تحمل !
گویــــی ز ازل جام تحمل زده بودی
عبدی زچه مدیونی و شرمنده جانان ؟
آخر تو به قــرآن که تفال زده بودی
تو که مسجد و خانقاه منی
تو که سرور و پادشاه منی
تو که پاک پاکی چو آب زلال
تو که با من و جان پناه منی
تو که روز و شب فکر وذکرمنی
تو که خنده و اشک و آه منی
تو که آرزوهــــای نــاب منی
تو که خــانه و پایـــگاه منی
تو که ناز نازی چو یک غنچه گل
تو که دلفـــریبی و ماه منی ؛
مگیر از من آن شانه هایت ،مگیر
تو تنـــهاتـــرین تکیه گاه منی
نو یی یار عبدی به هر دو جهان
تو امیــــد عفو گنـــاه منی
از روز ازل مست و پریشان تو هستیم
دلداده آن نرگس چشمان تو هستیم
سرگشته ی صحرا و بیابان بلاییم
دیوانه ی آن غنچه ی خندان تو هستیم
درمسجد و می خانه به امید تو هستیم
یعنی همه جا در صف رندان تو هستیم
گر کفر بگیرد همه جا ، نیست مرا غم
ما کافر عشقیم ، مسلمان تو هستیم
جان برکف و آماده ی ایثار و شهادت
دستور بده گوش به فرمان تو هستیم
یک عمر همه منتظر و چشم به راهیم
ای عشق بیا بی سر وسامان توهستیم
دانند همه پادشـــه هردو جهــــــانی
ما نبز چو عبدی ز غلامان تو هستیم