چو    آن   زلف     پریشانت      پریشانم    پریشانم  

شکستم  عهد  و  می دانی     پشیمانم  پشیمانم  

به یادت هست آن روزی که  باران بود  و  مابی چتر؟  

گرفتم  دست  پر  مهرت   شدی   مهمان چشمانم  

برایت  یک  غزل   خواندم     و    باران   تند تر  بارید  

دو چشمم خیس از اشک و  ز  باران  خیس مژگانم  

نمازم      بی ثمر       باشد     اگر     در    ربّناهایم  

نباشم   فکر    یاران     و     نخوانم      ذکر    جانانم  

به   چشمانت   قسم  ساقی   که می میرم اگر روزی  

نبینم     ،  یا     جدا     مانم ،    ز   رخسار   عزیزانم  

ز  آزادی   سخن    گفتی  ، نمی دانی  که  می دانم  

که  ازروز  نخستین  من  ،  شدم    محبوس  و زندانم  

و تنهایی  نصیبم  شد،  چه و  حشتزا ،چه  جانفرسا  

از   این    تقدیر    خود     یارب    گریزانم    گریزانم 

خدا   را    با   دل   عبدی    مدارا   کن   مدارا  کن 

تو   می دانی  که  بیمارم   نمی کوشی به درمانم