تو  که    مسجد  و خانقاه  منی  

تو  که  سرور    و  پادشاه   منی  

تو    که  پاک پاکی  چو  آب  زلال  

تو که   با   من و جان  پناه  منی  

تو  که روز و شب فکر وذکرمنی  

تو  که  خنده  و اشک و آه منی 

تو  که    آرزوهــــای  نــاب  منی  

تو که   خــانه  و   پایـــگاه  منی  

تو  که ناز نازی چو یک غنچه گل  

تو   که  دلفـــریبی  و  ماه منی ؛  

مگیر از من آن شانه هایت ،مگیر 

تو   تنـــهاتـــرین   تکیه گاه منی 

نو یی یار عبدی به هر دو  جهان  

تو   امیــــد  عفو   گنـــاه  منی