ما  که خود  غــرق  گناهیم  دعـــا هم  نکنیم  

بس  که   شـــرمنده  یاریم   ثنـــا  هم نکنیم 

دل سیاهست وپراز بغض وپرازکینه ، سزاست 

با چنین  حـــال  که  الـلـه  و خدا  هم  نکنیم   

سر به  زیر یم  و سرافکنده  و خاموش  و دگر 

زیر  شـــلاق   مجـــازات   صــدا   هم   نکنیم  

گفته  بودیم  که  جان  در ره عشقت  بدهیم   

جان   بی   ارزش  خود  نیز  فــدا  هم  نکنیم    

واعــظ   شهـر  ز  کـار  من  و تو  خرده  گرفت   

ما  همینیم   که   هستیم   ریا  هم   نکنیم  

مجلس  عیش   محیاست  و یاران همه جمع  

بی  تو در حــلقه  عشـــاق  صفا هم  نکنیم    

تا غم عشق تودرخون من ای گل جاری است  

هیــچــگه   آرزوی   جام   شفا   هم   نکنیم    

گر چه  رفت  وبشکست  این  دل  دیوانه  من   

لحظــه ای  فکر خود از  یار جـدا  هم  نکنیم   

عبدیا  غصه  مخور   یار کریم  است  و رحیم  

پس   مگو  غرق  گناهیم   دعا   هم  نکنیم