ز معــــراج خورشـــــــــید  آمــــد دلم

که این گونه  گرم است شب محفلم

به  دشـــت خیـــالــم ســـرازیــر شد

به لبخنـــــد بگـــــــشود او مشکلم

نیازی   ندارم  به  شمــــع  و  چراغ

چو هستی  تو روشن  بود  منزلــم

به نزد من است  او  چو  دریای  نور

ولیکن  من   از   بودنـــش  غـــافلم

چو ابری است بی وزن ، که می رود

من از جان  به دنبال  آن  محمــــلــم

شــــکوه  گل  سبـــزه زاران  بــُـــود

و این  گونه  من  بهر  او  بی  دلــــم

سحر گه شدم  غرق  دریای  اشــــک

چو کشتی  به  دنبال  یک  ساحـلــم

مرا سوی خود خواند آن  سبز  پوش

به  دل  گفت عبدی  که  من  مایلم