من منتظرم ،منتظر ساقی خویشم

 درفکر همان  خانه یییلاقی خویشم

   اسباب سفر  نیز  محیاست  ولیکن

  دلواپس هم خانه  قشلاقی خویشم

     اواسوه صبر  است  و اسوه  اخلاق

      شرمنده جانان زبد اخلاقی  خویشم

      سوگند  به آن سلسله موی نگــــارم

            من سوخته وخسته واوراقی خویشم  ....