ما زنده زعشقیم  و بود  زنده  ز ما  عشق

دردم بود از عشق  و بر  آن درد دوا  عشق

گر  قلـــب  مــرا  پاره  نمــا یند  بـبـــیـنـند

بنوشته به دیوار ودرش هســت خدا عشق

آن قصه مجنون که درون همه  دلــهاسـت

بیرون نــرود چون که  بود اهـــل بقا  عشق

پرســید  بــه  لبخند  یکی  نو گـــل  زیـــبا

از بلبل بیچاره بگــو هســـت  کــجا  عشق

گفتا که دراین سینه درآن چشم درآن زلف

بنگر به حقیقت که  ببینی همه جا  عشق

ذرات  وجودم همه خورشــــید شده  چون

کردند به من وقت ســـــحرگاه عطا  عشق

هرچند که عبدی زغمت در تب وتاب است

اما به دلش شوق وصـــال است بیا عشق